اشكال مشترك در تمام واقعيت‌های تلخ، روابط و نوع ارتباطات ما با يكديگر، همانا نداشتن روابط عمومی، هنر برقراری ارتباطات موثر، فن بيان و سخنوری است. به عبارت ديگر بسياری ازما بلد نيستيم كه با هم درست حرف بزنيم و از آن دردناك‌تر آن كه بلد نيستيم، حرف درست بزنیم.

سخن شيوا و دلنشين، گفتار پسنديده، جذاب سخن گفتن، بيان روان داشتن، خوش كلام بودن، بلاغت و فصاحت در گفتار، برخورد نيكو و محترمانه، كلام نافذ، سخن پر مغز، همه و همه را در دايره‌ای تحت عنوان آئين سخنوری و روابط عمومی قرار مي‌دهيم.

گفتار و سخن ما كه بر زبان جاری می‌شود، ناشی از تفكر و انديشه و ذهنيت ماست و در نهايت اين انديشه و تفكر و گفتار تبديل به رفتار و انجام عمل و اقدام می‌شود. همچنين در اين خصوص از فرمايشات مولای متقیان حضرت علی (ع)است كه می‌فرمايند:

(مراقب افکارت باش که گفتارت می شود. مراقب گفتارت باش که رفتارت می شود . مراقب رفتارت باش که عادتت می شود . مراقب عادتت باش که شخصیتت می شود . مراقب شخصیتت باش که سرنوشتت می شود) پس اگر انديشه، فكر و ذهن درست و پسنديده باشد، گفتار هم پسنديده و دلنشين می شود و هردوی اين‌ها كمك می‌كنند كه ما، كردار، رفتار و اقدام انسانی و مبتنی بر انصاف و احترام داشته باشيم. فرهنگ غنی ايران اسلامی ما سرشار از آموزه‌های اخلاقی تاثير گذار و سعادت بخشی است كه در صورت آموزش صحيح، به موقع و مستمر می‌تواند نسخه بی بديل مخصوصا رشد و توسعه فرهنگی ما باشد.